Vrouwen die bouwen

We hebben een schreeuwend tekort aan vakmensen in de bouwsector. Het zou zomaar de reden kunnen zijn dat we de woningbouwdoelstellingen voor de komende tien jaren niet halen. In een aantal branches zien we steeds meer medewerkers van over de grens. Maar waar blijven de vrouwen? Hoe is het mogelijk dat we er maar niet in slagen bij hen de belangstelling voor het nobele ambacht te wekken. Alle wervende campagnes ten spijt blijft het percentage vrouwelijke werknemers in de bouwsector al zeker twintig jaar steken op een teleurstellende negen procent. We kunnen hier in ieder geval uit afleiden, dat gelikte campagnes van dure bureaus geen effect hebben. Dus daar moeten we onmiddellijk mee stoppen. Weggegooid geld. De enigen die er beter van worden zijn de eigenaren van die bureaus.

Maar hoe trek je de vrouwen dan wel over de bouwstreep? Werkt bijvoorbeeld de aanpak van de tv-serie Vrouwen die Bouwen? Een cameraploeg volgt zestien bouwvrouwen in hun dagelijkse werk op de bouwplaats. Het bouwvak blijkt – in tegenstelling tot wat altijd nog gedacht wordt – helemaal niet te zwaar voor vrouwen. Je moet nog altijd vroeg op en werkt in weer in wind, maar de fysieke belasting is in de loop der tijd dankzij hulpmiddelen toch flink afgenomen.

Bij het format ‘vrouwen in typische mannenberoepen’ – eerder was al de reeks Meiden die Rijden op de buis geweest – hoort het stoeremannentaaltje van commentator Ton Kas. Bij hem wordt het heien dan bijvoorbeeld het edele vak der paalrammerij en laat de kraanmachiniste de aanwezige steigeraapjes even zien wie hier de echte alfa van de bouwrots is. Het verhoogt de amusementswaarde van het programma. Het taalgebruik mag dan wel wat ruwer zijn op de bouwplaats, maar zo wordt er natuurlijk niet gesproken. Los van dit begeleidend commentaar laat het programma zien, dat vrouwen prima uit de voeten kunnen op de bouwplaats. Ben benieuwd of het programma tot meer belangstelling van vrouwen voor de bouwtechnische beroepen leidt.

De zestien vrouwen voelen zich in ieder geval thuis in wat nog altijd een typische mannenwereld is. En ik begrijp dat. In tegenstelling tot tv-studio’s en de witte-boorden-kantoren is mij geen enkele MeToo-affaire bekend van bouwvakkend Nederland. Er zal nog altijd gefloten worden vanaf de steiger, maar een vrouw in werkkleding is een collega en die wordt met respect behandeld. Door de aanwezigheid van meer vrouwen zou ook het taalgebruik wel eens wat verfijnder kunnen worden.