Perverse weeffout in onderwijssysteem

Dit is mijn laatste column op deze plek in BouwBelang. Vanaf de eerste uitgave in 2008 – ik was toen 51 jaar oud – tot nu ben ik hoofdredacteur geweest. Je hoeft geen uitzonderlijk rekenwonder te zijn om te achterhalen, dat ik dit jaar 66 ben geworden. Een jaar geleden heb ik gezegd ’t nog één jaar te doen. Niet omdat ik het werk niet graag doe en natuurlijk kun je hoofdredacteur blijven tot je erbij neervalt, maar dat is niet gezond voor jezelf noch voor het blad. Van tijd tot tijd moet er gewoon een nieuwe komen die met een andere blik de thema’s behandelt.

Ik vind het mooi dat deze laatste column in een uitgave staat, die voor een belangrijk deel gewijd is aan hoe je jonge mensen kunt motiveren voor het ambacht. Er staat een artikel in over een geëngageerde staf en dito docenten van een school voor techniekonderwijs, die in hun regio hard werken aan een beter imago van ondermeer infra- en bouwberoepen. Daar kan ik heel enthousiast van worden.

Het team van die school laat zich niet uit het veld slaan. Zelfs niet door ons veel geroemde onderwijssysteem, dat scholen bestraft als ze leerlingen die op de basisschool het advies mavo, havo of vwo hebben gekregen, na vier jaar een versnelde afslag via een kaderopleiding de arbeidsmarkt op willen of doorstromen naar het mbo. Stuk voor stuk gemotiveerde vakmensen, omdat ze gelukkig zijn met de keuze die ze gemaakt hebben.

Maar de schoolinspectie vindt dat de school het dan slecht gedaan heeft en deelt minpunten uit voor het opleiden van gemotiveerde vakkrachten. Het onderwijssysteem berokkent het beroepsonderwijs imagoschade. Nog erger: de inspectie geeft léérlingen minpunten, omdat ze vol overgave iets met hun handen willen gaan doen. Dat is pervers. Geen wonder dat de ouders het niet zo fijn vinden als hun kind zijn hart volgt.

Het is een schande dat een demissionair minister die de mond vol heeft over kansen voor het beroepsonderwijs, deze grove systeemfout er nog niet uitgehaald heeft.